Sinds de Ostara weer in de box ligt, kan de davits niet meer uitgeklapt blijven. Deze steekt dan een meter over de steiger heen en iedereen die voorbij loopt moet dan flink bukken om zijn hoofd niet pijn te doen. Dus dat was geen optie. De davits was inklapbaar, zo werd gezegd. Nou, misschien was dat 20 jaar geleden misschien zo, maar nee hoor, er was geen beweging in te krijgen. Uiteindelijk heb ik de complete davits los geschroefd met beugels en al en op het achterdek gelegd. Dit had geen haast en zo had niemand er last van.
Nu ik weer een tijdje verder ben wordt het wel tijd om aan de davits te beginnen, want de biminitop leunde daar voorheen op als deze plat lag, en zonder davits komt het over de railing heen en wrikt het zichzelf dan uiteindelijk kapot en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Nu ligt het nog los en naar voren en belemmert daarmee de doorgang langs het gangboord en dan ben ik verplicht om eerst een kilo of 30 af te vallen alvorens ik daar weer tussendoor pas. Afijn, de davits moet er gewoon snel weer op. Punt.
Laatst heb ik de davits compleet mee naar huis genomen en afgelopen week eens goed bekeken. Om de davits in te kunnen klappen moet je deze kunnen draaien. Halverwege zit een plaat met een gat er in, die is vrij en kan daarop draaien. Alleen aan de onderkant dit een stuk wat vast zit. Met een hoop verf zo te zien, dus geen wonder dat die niet in kon klappen. Dat moet dus los. De verf loskrabben en steken met de schroevendraaier. Een hoop narigheid komt er vanaf en er is een kier te zien tussen het stuk en de buis. Met de verfbrander de boel lekker warm gemaakt en een paar flinke tikken en daar komt de ruimte. Nog een paar flinke klappen met de moker en ja hoor het stuk is los. Mooi, dat is weer 1 probleem minder.
Ook maar gelijk een begin maken met het grove werk, alle verf moet er toch af dus maar eens de krabber gepakt en krabben maar. Dat gaat niet al te moeilijk, de verf schiet er van af. Is dus ook geen overbodige luxe om dit aan te pakken. Eerst maar gewoon het grote werk, de kleine stukjes komen later wel.
Maar dan, davit nummer 2, er is immers nog een andere kant. Met natuurlijk dezelfde componenten en dezelfde vastzittende onderkant. Deze is een stuk hardnekkiger en laat niet zo snel los als de andere. Ook hier veel roest, verf, plamuur en rotzooi. Flink heet maken helpt niet, er komt geen beweging in. Vandaag heb ik ook met regelmaat wat wd40 in de kier gespoten, dan zou ook helpen, maar tot nu toe geeft dat niet heel veel resultaat. Nog maar een keer de verfbrander er op. Weer zo heet mogelijk maken en maar weer slaan met de moker. En nog een keer… En nog een keer. Die buis pak je niet meer vast met je handen, die is lekker warm. Ik blijf volhouden en nog een paar flinke slagen en dan lijkt er toch iets meer ruimte in te komen. Jawel! Het begin is er. Het is een lange strijd want deze jongen geeft zich niet snel gewonnen. En ik ook niet, want jij moet er gewoon af! Met veel moeite komt er meer en meer ruimte tussen, de buren zullen wel gedacht hebben, wie staat er nu de hele tijd tegen iets van staal te timmeren? (ja, ik dus haha). Maar uiteindelijk ben ik de grote winnaar en is het stuk eindelijk los. Lekker buiten maar even af laten koelen. In de buis zit een gaatje waar ik ook wat wd40 in had gespoten vanmiddag. Daar komt nu dus een pluimpje rook uit, een zoete wd40-lucht… Heet genoeg was het in elk geval wel. Voor nu is het even goed zo, van de week verder met het grondig kaal maken en schuren, dan kan er misschien binnenkort al een laagje verf overheen.